ترمه

من همان خنک نسیمی بودم

که دل برد ز دلدادگی ابیات خام مهتاب 

و دل سپرد به خلوص کوچه بی انتهای شب؛

شبی که سقف شد برای شهاب شعرم،

تا بتابم به حجم روشن چشمانت

و تو هر شامگاه 

این دل شوریده حال را 

قابل بدانی برای شنیدن آن همه شیدایی 

که از گام صدایت می تراود؛

گامی که از حرف عشق،

کوتاه نمی آید...!

"ترمه سلطانی هفشجانی"